Nereden başlasam, nasıl anlatsam yolculuğumu bilmiyorum. Koştuğum sandığım yerlerde aslında ne çok durmuşum ben. Durduğumu sandıklarımda da ne çok koşmuş. Yıllardır dert ettiğim şey, kurduğum hayallerin kapısını açmış bana meğer. Gittiğim sandığım yolların aslında kapalı olması, kapalı olduğunu sanmalarımın aslında beni ben yapması.
Kariyerim, hedeflerim, hayallerim, niyetlerim, planlarım hepsi ama hepsi kırık bir sokak lambasının altında oturduğum eski bir bank üzerinde yağmur yağarken yerimde saydığım, bir arpa boyu yol alamadığım yerdenmiş.
Ne zaman ki var’ lığımın aslında sadece bir bedenden ibaret olduğunu, görülmediğimi, hissedilmediğimi, ne yaparsam yapayım emeklerimin karşılığını alamadığımı fark ettim, işte o zaman o kırık sokak lambası güneş gibi parladı gökyüzünde gecenin bir vakti. ‘’NEDEN BUNLAR HEP BENİM BAŞIMA GELİYOR‘’ sorusunu, anneannemin sakladığı kilitli çeyiz sandığından çıkarmaya karar verdim o gece.
Nereden başlayacağımı bile bilmeden özüme yolculuğa çıktım. Bazen hepten kayboldum bazen sokak sokak gezdim, gezmeye de devam ediyorum.
Bu yolculukta sizlere de gecenin bir vakti doğan güneş olabilirsem işte o zaman ruhuma, kalbime, zihnime peri tozları serpiliyor demektir.
Çok şükür, bin şükür olana da, olmayana da, olamayana da…
Gelene de, gelmeyene de , gelemeyene de…
Varlığınıza şükürler olsun. Yoluma, yolculuğuma hoş geldiniz….